مقدمه:فلزات سنگین می‌توانند بر میگوهای پرورشی تأثیرات مخربی داشته باشند. این فلزات شامل سرب، کادمیوم و روی هستند و ممکن است بهصورت آلودگی وارد آب و استخرهایپرورش میگوها شوند. غلظت بالایفلزات سنگین در آب و محیط زیست می‌تواند بر رشد، سلامت و عملکردمیگوها تأثیرمنفی بگذارد. برایجلوگیری از اثرات مخرب فلزاتسنگین بر میگوهای پرورشی، کنترل دقیق آب ورودی و خروجی، تنظیم رژیم غذایی و مدیریت مناسب فاضلاب و ضایعات ضروری است. مطالعه حاضر تجمع و سطوح خطر سه فلز سمی، یعنی سرب، کادمیوم و روی، در عضلات میگوی پا سفید غربی (Litopenaeus vannamei) در مزارع پرورشی منطقه گوردیم را بررسی کرده است. مواد و روشها:عملیات نمونهبرداریدر سه استخرA (تنها با جیرهغذایکنسانتره)،B (کنسانتره+1% پروبیوتیک)و C (کنسانتره +2% پروبیوتیک) با سه بار تکرار انجام شد. نمونه‌ها پس از جداسازی عضلات در آزمایشگاه هضم شدند و سپس با استفاده از دستگاه جذب اتمی، غلظت فلزات سنگین اندازه‌گیری شد. نتایج:یافته‌های اینتحقیق نشان دادکه توالی غلظتفلزاتسنگین در بافتعضله میگو بهصورت زیر بود: روی>سرب>کادمیوم. همچنین،تنها غلظت فلزسرب در استخرهایفایبرگلاس(0/012±0/067 میلیگرم بر لیتر) بهطورمعنیداریکمتر از استخرهای خاکی (میانگین 0/013±0/070 میلیگرم بر لیتر) مشاهده شد. اما تفاوت معنی‌داری در غلظت فلزات روی و کادمیوم بین دو نوع استخرمشاهده نشد. در استخرهایخاکی، غلظت فلزاتدر عضله میگو بهشرح زیر بود: فلز روی (0/08±14/18 میلیگرم برکیلوگرم)، سرب (0/012±0/07 میلیگرم برکیلوگرم) و کادمیوم (0/001±0/004 میلیگرم برکیلوگرم). در استخرهای فایبرگلاس، غلظت فلزات بهشرح زیر بود: فلز روی (0/22±14/21 میلیگرم برکیلوگرم)، سرب (0/012±0/067 میلیگرم بر کیلوگرم) و کادمیوم (0/001±0/003 میلیگرم بر کیلوگرم). بحث و نتیجهگیری: بهطورکلی، غلظتتمامی فلزات در استخرهای شاهد و حاوی پروبیوتیک کمتر از مقدار مجاز بود. بنابراین، توصیه می‌شود اقدامات کنترلی مناسب، از جمله نظارت بر رژیم غذایی میگوها و کنترل آب ورودی و خروجی استخرها، به منظور کاهش حاوی فلزات مضر در این گونه میگوها انجام شود.
